در خارک، با مدیریت کمیل پورضیایی شاهد افزایش ۶۳ درصدی سود خالص در سال ۱۴۰۳ نسبت به ۱۴۰۲ و تقریبا دو برابر شدن سود نسبت به ۵ سال قبل بودیم. سهم تاپیکو از خارک هم در این مدت از ۵۷۰ میلیارد تومان رسیده به ۱.۱ همت؛ این یعنی کاربلدی یک مدیر چه اثر مستقیمی روی جیب سهامدار دارد.

اما در غدیر به مدیریت سروش خسروی، جایی که ماه‌های متعددی با تصمیمات عجیب و مدیریت ناپخته روبه‌رو هستیم، چه نتیجه‌ای بدست آمده؟ سود خالص سال ۱۴۰۳ فقط ۲۸۰ میلیارد تومان؛ یعنی ۷۲ درصد پایین‌تر از سال قبل و بدترین عملکرد در ۵ سال اخیر! حتی با تقسیم سود ۱۵۰ درصدی هم نتوانستند چیزی را جبران کنند. سهم تاپیکو از غدیر هم نسبت به ۵ سال پیش ۷۰ درصد سقوط کرده است، این دقیقاً همان معنای سرپرستی ناکارآمد است.

در خراسان هم اوضاع فقط کمی بهتر است. سود خالص ۱۸ درصد رشد کرده و شرکت ۵۰ درصد سود تقسیم کرده است. سهم تاپیکو نسبت به ۵ سال پیش فقط ۴۰ درصد رشد داشته؛ رشد ناچیز و به‌دردنخوری که هیچ تناسبی با ظرفیت‌های شرکت ندارد.

وقتی این مقایسه ساده را کنار هم می‌گذاریم، پیام روشن است، مدیران خوب می‌توانند همانند خارک تاپیکو را به اوج برسانند و سرپرستان بی‌کفایت، مثل غدیر و خراسان، سهامداران را به خاک سیاه می‌نشانند.

نتیجه همانی است که امروز همه می‌بینیم، سهام تاپیکوجلوی چشم بازار به خاک سیاه نشسته است.