به گزارش انرژی ها به نقل قطب انرژی، ادعای استفاده از فناوری TDLAS در محیط صنعتی به‌ویژه در واحد خورنده‌ای مانند کلر، ادعایی بزرگ و خطرناک است. فناوری TDLAS نیازمند طراحی دقیق نوری، کالیبراسیون فوق‌حساس، ایزولاسیون کامل در برابر نویز محیطی و تطابق پایدار با تغییرات دما، رطوبت و فشار است. آیا واقعاً چنین شرایطی در یک تجهیز ساخته‌شده ظرف شش ماه با ادعای «بدنه Hastelloy و پنجره Fused Silica» فراهم شده است؟ یا فقط چند قطعه وارداتی را در کنار هم بسته‌اند و نام دانش‌بنیان روی آن چسبانده‌اند؟

در بهترین حالت، چنین تجهیزی باید ماه‌ها در یک محیط پایلوت تست شود تا پاسخ‌دهی، پایداری و دقت آن در بازه‌های مختلف عملیاتی تأیید شود. اما اینجا چه اتفاقی افتاده؟ یک آنالایزر ادعایی با عباراتی پرطمطراق مثل پایش لحظه‌ای و افزایش راندمان الکترولیز معرفی شده بدون آنکه کوچک‌ترین نمودار، منحنی عملکرد، یا دیتا لاگی از عملکرد آن ارائه شود.

ادعای کاهش رسوب‌گذاری و صرفه‌جویی در مصرف انرژی و مواد شیمیایی بدون عدد و سند، چیزی بیشتر از یک شعار تبلیغاتی نیست. اگر این آنالایزر چنین دستاوردهایی دارد، چرا حتی یک آمار ساده ارائه نشده؟ کاهش pH چقدر بوده؟ میزان کاهش مصرف مواد شیمیایی در چه بازه‌ای سنجیده شده؟ این سکوت عددی یعنی هیچ‌چیز برای اثبات وجود ندارد. فقط کلمات‌اند. فقط شعار.

از سوی دیگر، مقایسه این تجهیز با دستگاه‌های GC وارداتی یک شوخی فنی خطرناک است. تجهیزات GC با دقت، قابلیت تفکیک گازهای زمینه‌ای، استانداردسازی بین‌المللی و پشتیبانی مهندسی مستند، در رده‌ای هستند که هیچ تجهیز ناشناخته‌ای نمی‌تواند تنها با چند ادعای بدون سند، جای آن‌ها را بگیرد. جایگزینی GC یعنی عبور از آزمون‌های متعدد بین‌المللی، نه ساختن یک جعبه فلزی با سنسور ارزان‌قیمت و چند پیچ و مهره براق.

پتروشیمی اروند باید پاسخ دهد آیا جان تجهیزات، کیفیت فرآیند و سرمایه‌های ملی را فدای یک ژست تبلیغاتی کرده‌اید؟