اما این شوخی تلخ، وقتی رنگ جدی به خود می‌گیرد که بدانیم سهامدار اصلی باشگاه استقلال، هلدینگ خلیج فارس است؛ یکی از بزرگ‌ترین بازیگران صنعت پتروشیمی کشور که با دلارهای صادراتی‌اش قرار بود اقتصاد را نجات دهد، نه اینکه هزینه‌های شست‌وشوی میلیاردی یک باشگاه فوتبال را تأمین کند!

واقعاً سؤال اینجاست: چطور در حالی که کارگران و مهندسان صنعت پتروشیمی برای حفظ تولید شبانه‌روز تلاش می‌کنند، حاصل زحمات‌شان خرج خوش‌لباسی مدیران فوتبالی می‌شود؟ چرا هیچ‌کس در این هلدینگ بزرگ پاسخ نمی‌دهد که این هزینه‌ها با چه توجیه اقتصادی پرداخت شده؟ مگر نه اینکه منابع پتروشیمی باید در مسیر توسعه، اشتغال‌زایی و تقویت تولید ملی مصرف شوند، نه در مسیر شستن لباس‌هایی که بوی فساد می‌دهند؟

این فقط یک خشک‌شویی نیست، نماد هدررفت سرمایه ملی است. نمادی از اینکه چطور بخش مولد اقتصاد باید هزینه بی‌کفایتی و ریخت‌وپاش بخش مصرفی را بدهد. اگر قرار باشد پتروشیمی پول بدهد و فوتبال ولخرجی کند، نه تولید می‌ماند، نه افتخار، نه فوتبال.