حالا اما این وضعیت یک بحران تحلیلی برای سیاستگذاران غربی ایجاد کرده است؛ چرا که نشان می‌دهد فشار صرفاً سیاسی بدون ارائه جایگزین‌های مطمئن انرژی، کارایی محدودی دارد و حتی می‌تواند به سود کشورهای غیرغربی تمام شود.

این رخداد اما چند پیام مهم در خود پنهان کرده؛ نخست آن که سیاست‌های تحریمی بدون درک دقیق زنجیره عرضه و تقاضای جهانی به سرعت خنثی می‌شوند.

ثانیا کشورهای آسیایی نشان داده‌اند که توانایی اتخاذ تصمیمات مستقل اقتصادی حتی در برابر فشارهای سیاسی بین‌المللی وجود دارد؛ این یعنی رقابت برای منابع انرژی در جهان واقعی، از هر نوع ایدئولوژی و فشار سیاسی پیشی می‌گیرد.

ثالثا، بازار جهانی انرژی هنوز بیش از آنکه تابع تصمیمات سیاسی باشد، اسیر منطق قیمت و دسترسی است؛ نفت ارزان روسیه به خریداران آسیایی امکان داده نه‌تنها مصرف داخلی خود را تأمین کنند، بلکه فرآورده‌ها را به بازارهای غربی بازگردانند.

در نهایت، این روند سوالی حیاتی را به ذهن‌ها متبادر می‌سازد، این که اگر فشار سیاسی بدون ابزارهای جایگزین اقتصادی اعمال شود، آیا تحریم‌ها به شکل یک ابزار موثر باقی خواهند ماند یا صرفاً نمایشی رسانه‌ای خواهند بود؟ و پاسخ روشن است؛ جهان واقعی، همیشه با هوشمندی اقتصادی کشورها شکل می‌گیرد و هر تحریم بی‌پشتوانه، نه یک ضربه بلکه فرصتی است  که آسیا از آن استفاده کرد و آمریکا را مجبور به تماشای شکست خود ساخت.