گزارش‌ها نشان می‌دهد که برخی مقامات اروپایی در جلسات غیررسمی، از بازگشت محدود به گاز روسیه سخن می‌گویند؛ به‌ویژه از طریق شرکت‌های واسطه‌ای و قراردادهای خاکستری با غول انرژی گازپروم. این در حالی است که وزیر انرژی آمریکا، کریس رایت، به شکلی دیپلماتیک تأکید کرده آینده انرژی اروپا «دست خود اروپایی‌ها»ست. با این حال، واشنگتن به شدت نگران است: بازگشت انرژی روسی، می‌تواند بازی ژئوپلیتیکی غرب را از درون فروبپاشد.

از سویی دیگر اروپا برای حفظ امنیت انرژی خود، به امضای قراردادهای بلندمدت با تأمین‌کنندگان آمریکایی روی خواهد آورد؛ قراردادی که بهای انرژی را بالا نگه می‌دارد و صنایع قاره را زیر فشار مضاعف قرار می‌دهد. در پشت صحنه نیز برخی کشورها آماده‌اند که به‌طور پنهان، دوباره به منابع گاز روسی متصل شوند. همزمان، پروژه‌های LNG داخلی و انرژی هسته‌ای در کشورهایی چون لهستان و فرانسه سرعت گرفته است تا اروپا از “باج‌گیری گازی” رهایی یابد.

تلاش اروپا برای تنوع‌بخشی به منابع وارداتی از قطر، استرالیا و آفریقا نیز در جریان است، اما این مسیر، پرهزینه و زمان‌بر خواهد بود. قاره سبز، به جای آزادی انرژی، اینک گرفتار وابستگی‌ای جدید و شکننده‌تر به آمریکا شده است.

نکته مهم‌تر اینجاست که اگر روند کنونی ادامه یابد، اروپا تا سال ۲۰۳۰ با سه سناریوی احتمالی روبه‌رو خواهد شد:

۱. تثبیت قراردادهای بلندمدت گازی با آمریکا، که به معنای قیمتی بالاتر از نرخ جهانی و فشار بیشتر بر صنایع اروپایی خواهد بود.پ

۲. احیای خاموش واردات گاز روسیه از طریق قراردادهای واسطه‌ای و خاکستری، برای کاستن از هزینه‌های انرژی.

۳. شتاب در توسعه LNG داخلی و انرژی هسته‌ای، که می‌تواند وابستگی به واردات را تا ۲۰ درصد کاهش دهد، اما به سرمایه‌گذاری سنگین و زمان طولانی نیاز خواهد داشت.