تصمیمی که به‌جای حل مسئله، پرسش‌های مهم‌تری را مطرح می‌کند: چرا واردات یک سوخت استراتژیک به تعویق افتاد؟ و چه گروه‌هایی در برابر این واردات مقاومت می‌کنند؟

ارائه کاربرگ جدید برای «فعالیت واردات بنزین ویژه (سوپر)» و بازگشت آن به کمیته تخصصی، در ظاهر یک گام بروکراتیک برای دقت بیشتر است، اما در واقع نشان از اختلافات پنهان در بدنه تصمیم‌سازی دولت دارد.

سوال مهم اما اینجاست که آیا مسئله صرفاً فنی است یا پای منافع دیگری در میان است؟ در بازاری که بخش بزرگی از مصرف‌کنندگان خودروهای وارداتی و باکیفیت در کلان‌شهرها، به بنزین سوپر به عنوان نیاز اساسی نگاه می‌کنند، تأخیر در واردات آن می‌تواند به افزایش نارضایتی اجتماعی نیز منجر شود.

از سوی دیگر، این بنزین نه تنها در حوزه کیفیت هوا بلکه در کنترل استهلاک خودروها و کاهش هزینه‌های تعمیرات نقش دارد. با این حال، اصرار بر تولید داخلی یا محدودسازی واردات در شرایطی که زیرساخت پالایشگاه‌ها توان کافی برای تأمین سوخت با استاندارد یورو ۵ را ندارد، منطقی به‌نظر نمی‌رسد.

منتقدان می‌گویند ورود پرونده واردات بنزین سوپر به پیچ‌وخم‌های هیئت مقررات‌زدایی ممکن است مصداقی از تصمیم‌گریزی در حوزه انرژی باشد؛ حوزه‌ای که به‌ویژه در آستانه فصل گرم و با افزایش مصرف، نیاز به شفافیت، جسارت و سرعت در تصمیم‌گیری دارد. این‌که چرا در میان اولویت‌های ده‌گانه دولت برای بهبود محیط کسب‌وکار، واردات یک سوخت با تقاضای مشخص و قابل‌ردیابی، نیازمند بررسی مجدد شده، باید شفاف و دقیق پاسخ داده شود.

در نهایت، اگرچه بازگشت این پرونده به کمیته تخصصی ممکن است به دلیل ملاحظات فنی یا قانونی باشد، اما در یک چشم‌انداز بزرگ‌تر، بازتابی از تنش میان بخش‌های مختلف دولت درباره مسیر تأمین انرژی در ایران است. بازاری که از یک‌سو با فشارهای اقتصادی تحریم و کاهش تولید داخلی مواجه است، و از سوی دیگر، در پی ایجاد تصویری با ثبات از عرضه و تقاضای سوخت در کشور.