آرامکو در بیانیه‌ای رسمی گفته که به دنبال توسعه فناوری‌هایی‌ست که بهره‌وری حمل‌ونقل را افزایش و ردپای کربنی را کاهش دهد. اما سوال اینجاست: شرکتی که سال‌ها ستون فقرات انتشار گازهای گلخانه‌ای دنیا بوده، حالا چطور می‌خواهد یک‌شبه پرچم‌دار “خودروهای سبز” شود؟ یا این تنها یک حرکت هوشمندانه برای حفظ نفوذ در بازاری‌ست که دارد از زیر پایش در می‌رود؟

از آن‌طرف، BYD هم بی‌دلیل وارد این شراکت نشده. خودروساز چینی به‌خوبی می‌داند که اگر بخواهد سلطه جهانی خود را گسترش دهد، به پشتوانه‌ای فراتر از تکنولوژی نیاز دارد؛ به منابع، به سرمایه‌گذاری، و شاید به بازاری تازه در خاورمیانه. همکاری با آرامکو نه تنها درهای عربستان و منطقه را برایش باز می‌کند، بلکه نوعی اعتبار ژئوپلیتیکی برایش می‌خرد. در دنیایی که خودرو دیگر فقط ابزار حمل‌ونقل نیست، بلکه یک ابزار دیپلماسی انرژی است، BYD دارد مسیر را هوشمندانه طی می‌کند.

این توافق تنها یک پروژه فناوری نیست؛ تلاقی دو ابرنیروست: یکی که قدرت گذشته را نمایندگی می‌کند و دیگری که آینده را می‌سازد. آرامکو می‌داند که اگر نفت روزی ارزشش را از دست بدهد، تنها راه بقا مشارکت در زنجیره‌ی جدید انرژی است، حتی اگر این زنجیره، خودش را بی‌معنا کند. و BYD هم می‌داند که اگر بخواهد بالاتر از تسلا پرواز کند، به چیزی بیشتر از چیپ و باتری نیاز دارد؛ به نفوذ، به لجستیک، به شریک بزرگ.

در نهایت این توافق، بیش از آنکه یک پروژه صنعتی باشد، یک بیانیه سیاسی است: دوران دشمنی سنتی نفت و برق تمام شده. حالا وقت هم‌زیستی اجباری‌ست. و شاید، آرامکو و BYD دارند زودتر از بقیه وارد اتاق فرمان آینده می‌شوند. آینده‌ای که در آن، نه بنزین، نه باتری؛ بلکه “قدرت روایت” برنده‌ی اصلی بازی انرژی خواهد بود.